Laboratorium EDEN-ISS rozpoczyna działalność w szklarniach

Teraz sprawa staje się poważniejsza: powstało laboratorium EDEN ISS na Antarktydzie, pierwsze sadzonki są umieszczane w szafach wzrostu, a większość zespołu Niemieckiego Centrum Lotnictwa i Kosmonautyki (DLR) wraca do Niemiec po ośmiu tygodniach podróży. Dla naukowca DLR Paula Zabela, który jako jedyny w zespole EDEN ISS pozostanie na Antarktydzie do końca 2018 roku, oznacza to początek zimowania w stacji Neumayer III Instytutu Alfreda Wegenera (AWI). Ogórki, pomidory i papryka zaczną być pierwszymi roślinami uprawianymi w najbardziej wysuniętym na południe zakątku świata. „Naszym celem jest, aby w nadchodzących miesiącach zawsze było coś do żniw”, wyjaśnia kierownik projektu DLR, Daniel Schubert. Dzięki tym przychodom uzupełniona zostanie dieta dziesięcioletniej załogi zimującej.

Ostatnie tygodnie były wyczerpujące dla naukowców i inżynierów, którzy zmontowali szklarnię roboczą na wieczne zimno Antarktydy z dostarczonych części pojemników. Minus 5 do minus 10 stopni Celsjusza i przyzwoity wiatr sprawiły, że praca była o wiele bardziej wyczerpująca niż w Bremie, gdzie laboratorium EDEN ISS zostało przetestowane po raz pierwszy. W nadchodzących tygodniach temperatury te znacznie spadną.

Oprócz złych warunków pogodowych, odizolowane miejsce, które uniemożliwia dostawę świeżej żywności, zbliża się do misji na Marsie. Dzięki Paulowi Zabelowi, w ciągu najbliższych kilku miesięcy na stacji Antarktyki będzie mieszkało zaledwie dziewięciu zimujących – zespół na misji kosmicznej również byłby niewielki. „Ale właśnie to chcieliśmy przetestować – w naszym laboratorium, w realistycznych warunkach środowiskowych, chcemy produkować pomidory  i sałatę  w takim środowisku”, mówi Daniel Schubert z Instytutu Systemów Kosmicznych DLR.

Od bazylii do melisy cytrynowej

Oprócz pomidorów, ogórków i truskawek naukowcy zajmują się sadzeniem sałaty liściastej, ogórków, rzodkiewki, papryki, bazylii, szczypiorków, pietruszki, balsamu cytrynowego i mięty. Rośliny rosną w sztucznym świetle. Zamiast gleby, która nie miałaby miejsca na długoterminową misję kosmiczną, roztwór odżywczy odżywia uprawiane warzywa i zioła. Woda w tym systemie zamkniętej ochrony życia jest poddawana recyklingowi – pozostawia pojemnik tylko wewnątrz zebranych zieleni.

„Wszystkie podsystemy, takie jak oświetlenie, nawadnianie, system cyrkulacji powietrza i kamery są testowane i działają prawidłowo”. Jednak surowe środowisko, w którym znajduje się szklarnia również spowodowało pewne problemy: naukowcy musieli szukać rozwiązania, gdy kondensacja była wytrącana w ich pojemnikach. „Jest zupełnie inaczej, jeśli kontener znajduje się w mieście lub na Antarktydzie”, mówi Schubert. Budowa konstrukcji była kłopotliwa. Jeśli potrzebne było narzędzie, ktoś musiał przejść 400 metrów, z powrotem do stacji Neumayer. Wszystko to nie tylko sprawiło, że zespół DLR spędził mozolny czas, ale również przyniosło bogactwo doświadczeń potrzebnych do późniejszej misji w kosmosie.

Źródło: freshplaza.com